Paryż

Notre-Dame

Katedra Notre-Dame, czyli katedra Najświętszej Marii Panny w Paryżu, stanowi symbol Francji. Podobnie jak sam Paryż, wyrosła nad brzegami Sekwany, a jej wspaniała zachodnia fasada wznosi się – według słów Wiktora Hugo – jak „potężna kamienna symfonia”. Historia miejsca, na którym wznosi się katedra, jest bogata. Budowla stoi na ruinach galorzymskiej świątyni Jowisza, później kościoła chrześcijańskiego z IV w. i bazyliki z VI w., w której fundamentach odnaleziono 12 kamieni użytych pierwotnie do budowy rzymskiej świątyni. Papież Aleksander III położył w 1163 r. kamień węgielny, dając początek budowli, która miała stać się jednym z arcydzieł francuskiej sztuki gotyckiej. Prace postępowały szybko dzięki znacznym sumom, które Sully pozyskał od króla, duchowieństwa, szlachty i biedniejszych ludzi. Po wybudowaniu katedrę zdominowała cała architektura sakralna Île de France, czyli regionu paryskiego i wywarła ogromny wpływ na budownictwo w całej Europie.

Dzielnica łacińska

Od założenia Sorbony w XIII w. Dzielnica Łacińska stała się synonimem życia uniwersyteckiego i stanowiła niegdyś największy ośrodek nauki w Europie. Nazwa dzielnicy wywodzi się stad, że w średniowieczu wykłady uniwersyteckie wygłaszano wyłącznie po łacinie. Mimo że bruki bulwaru St. Michel, zostały symbolicznie wyrwane w czasie studenckiej rebelii w maju 1968 r., rejon ten nadal tętni życiem. Studenci zaludniają ulice i kawiarnie lub buszują w księgarni Gilert Jeune.

Jardin des Plantes

Najstarszy park Paryża nie został zaprojektowany z myślą o odpoczynku mieszkańców, ale jako botaniczny ogród badawczy dla przyrodników, lekarzy i farmaceutów. Powstał w 1635 r. jako królewski ogród roślin leczniczych dla Ludwika XIII, ale w 1739 r., gdy przyrodnik Georges Buffon został dyrektorem, stał się placówką samodzielną.

Centrum Pompidou

Narodowe Centrum Sztuki i Kultury im. Georges’a Pompidou, krótko zwane Centrum Pompidou, tkwi pośrodku Paryża jak drzemiący olbrzym, oplecione kolorowymi rurami i galeriami, wyróżniającymi się na tle szarych dachów i miejskiego krajobrazu. Ten błękitny, zielony, czerwony i żółty budynek, dzieło Renzo Piano i Jean-Francois Bodina, wyprzedził współczesną architekturę Paryża, wprowadzając awangardowe rozwiązania do jednej z najstarszych części miasta. Mimo kontrowersji w okresie budowy jest obecnie jednym z najpopularniejszych obiektów Paryża.

Musée Picasso

Strzeżone u wejścia przez Sfinksa, Muzeum Picassa mieści największą kolekcję dzieł tego artysty na świecie. Wizyta w nim pozwala odczuć świętość i odkrywczość jego sztuki, obecną w dziełach wykonanych każdą techniką, której próbował. Każdy, kto interesuje się sztuką XX w., musi je odwiedzić.

Place de la Bastille

Złoty geniusz wolności lśni za dnia w słońcu, a nocą iluminowana Kolumna Lipcowa świeci jak latarnia morska. Znaczenie placu Bastylii nie wiąże się z tym, co jest na nim dzisiaj – kawiarnie, kina i nowy gmach Opery, przypominający wyrzuconego na plażę srebrnego wieloryba – ale z historią. Wytyczony jako plac dla ludu, nadal jest areną manifestacji. 14 lipca całe miasto i cały kraj obchodzi narodowe święto Bastylii. Pokazy sztucznych ogni odbywają się 13 lipca wieczorem, a nazajutrz Champs-Élysées przemierza parada wojskowa.

Muzeum Luwru

Wielki projekt modernizacji pod hasłem „Grand Louvre”, zainicjowany przez Francoisa Mitteranda, odmienił muzeum. Pierwszym krokiem była budowa szklanej piramidy, zaprojektowanej przez I.M. Pei, która wprowadziła światło i przestrzeń i stworzyła główne wejście. Następne etapy polegały na zmianie organizacji przestrzeni wystawienniczej i układu kolekcji.

Champs-Élysées

Nikt, kto pierwszy raz przyjeżdża do Paryża, nie może pominąć mitycznych Pól Elizejskich, sławnego Łuku Tryumfalnego, czy tonącego w powodzi świateł Place de la Concorde, które w najoczywistszy sposób symbolizują wielkość Francji. Ongiś promenada eleganckiej arystokracji i burżuazji, wspaniała aleja jest dziś zdominowana przez kina, bary szybkiej obsługi, biura linii lotniczych i wielkie sklepy.

Arc de Triomphe

Paryżanie wciąż nazywają plac wokół Łuku Triumfalnego l’Étoile (Gwiazdą), mimo że od 1970 r. oficjalnie nosi imię placu Charles’a de Gaulle’a. Poprzednia nazwa pochodzi od 12 alei, rozchodzących się promieniście spod Łuku Triumfalnego, najważniejszego symbolu francuskiej dumy i potęgi militarnej, wyrazistego elementu pośrodku panoramy Paryża.

Tour Eiffel

Paryżanie z reguły przez kilka lat traktują każdą nową budowlę w miejskim pejzażu z mieszaniną zgrozy, krytycyzmu publicznej niechęci. Potem obiekt staje się ukochanym symbolem narodowym – wieża Eiffla jest tego doskonałym przykładem.

Musée d’Orsay

Malarstwo impresjonistów to zapewne silniejszy magnes przyciągający gości Musée d’Orsay. W jego zbiorach, obejmujących okres od połowy XIX do początku XX w., znajdują się jednak również rzeźby, dzieła sztuki zdobniczej, fotografie, grafika i eksponaty związane z teatrem.

Montmartre

Nie ma w Paryżu drugiego takiego miejsca, jak Montmarte. Położony na wzgórzu, zwanym przez Paryżan po prostu Butte (szczyt), emanuje wiejską atmosferą i łączy neony placu Pigalle z nastrojowymi, krętymi uliczkami oraz pełnymi uroku kamieniczkami i domami. Muzyka, sztuka i wino, nieco swawoli i braku poszanowania dla autorytetów i tradycji przyczyniły się do powstania mitu Montmartre’u. Ale jego dachy są o wiele starsze niż legendarne XIX-wieczne kabarety, ze sławnym Moulin Rouge.

Sacré-Coeur

Wznosząca się jak ogromny tort weselny na północy Paryża Basilica Sacré-Coeur, czyli bazylika Najświętszego Serca Jezusowego zajmuje najwyższy punkt w mieście i jest najbardziej widocznym, choć jednym z najmłodszych, zabytkiem Montmartre’u. Jedną z najbardziej uderzających cech bazyliki jest olśniewająca biel ścian, mimo pyłu i spalin miasta. Na kamieniu, pochodzącym z departamentów Sekwany oraz Marny, pod wpływem deszczu powstaje warstwa białego wapiennego osadu. Te fragmenty budowli, które są stale zasłonięte, stopniowo ściemniały.

Pałac w Wersalu

Nic nie może się równać splendorem z pałacem wersalskim, czyli Château de Versailles. Ekstrawagancki pałac, zbudowany za panowania Ludwika XIV, Króla-Słońce, nie jest najstarszy ani największy we Francji, ale ucieleśnia wszystkie wyobrażenia o monarszej rezydencji. Posiadłość była pierwotnie własnością Ludwika XIII, ojca Ludwika XIV. Był zapalonym myśliwym i w 1623 r. w środku lasów kazał zbudować domostwo. Było tak skromne, że współcześni opisywali je jako „nędzny dworek, który nie przyniósłby chluby nawet prostemu wiejskiemu szlachcicowi”. W związku z tym w 1634 r. Ludwik XIII nakazał wzniesienie obszerniejszej siedziby.

Wydawanie pieniędzy przychodzi łatwo w tym handlowym raju, wród obfitości wystaw na każdym kroku. Właściciele sklepów mają obowiązek opatrywać cenami wszystkie towary, więc klient wie, czego się może spodziewać, ale wyruszając na zakupy warto mieć przy sobie zapas gotówki, by uniknąć przykrych niespodzianek i frustracji.

W Paryżu nie ma wielu centrów handlowych na wzór amerykański. Godnym uwagi wyjątkiem jest Forum Les Halles, pozbawiony wyrazu podziemny kompleks, pełen sklepów znanych sieci. Piękna, XIX-wieczna Galerie Vivienne i XVIII-wieczne arkady Palais Royal mogłyby uchodzić za stylowych prekursorów centrów handlowych.

Antyki

Sklepy z antykami są przy quai Voltaire, rue de Beaune i przyległych ulicach, gdzie dystyngowani antykwariusze sprzedają przedmioty o muzealnej wartości. Louvre des Antiquaires ma 250 sklepów. W Village St.-Paul najpopularniejsze wydają się wszelkie przedmioty z lat 50. XX wieku.

Butiki

Prawdziwa przyjemność zakupów w Paryżu polega na odwiedzaniu licznych butików. W czasie spaceru po Marais, Montmartrze, St.-Germain- des- -Prés, lub Place des Victoires nietrudno odkryć ten ulubiony.

Pchle targi

Na obrzeżach Paryża działają też stare targowiska staroci i osobliwości, zwane Marché-aux-Puces: wśród nich ogromny Puces de St.-Ouen, specjalizujący się w sprzedaży antyków, nieco bałaganiarski Puces de Montreuil i Puces de Vanves, na którym wśród różnych osobliwości trafiają się też antyki.